|
|
|
HEL/LW2X Alweer bijna drie weken geleden heb ik mijn enige wedstrijd van dit najaar verroeid: De hel van het noorden. Een wedstrijd die zijn naam dankt aan de meestal barre omstandigheden, de locatie (voor amsterdammers dan) en het feit dat je 10 kilometer moet oproeien voordat je zelfs pas kan beginnen aan de wedstrijd. Bovendien is de start van het dames-skiff al om 9.30 uur, wat inhoud dat je al om 8.00 uur moet uitzetten bij de vlotten (vroeg dus). Om dit laatste punt minder vervelend te maken, waren Marit, Josy en ik reeds op zaterdag naar Groningen afgereisd en hebben we voor de gelegenheid een hotelletje geboekt. 's Ochtends hoefde ik alleen nog maar in te wegen (makkie), mijn rugnummer op te halen en mijn boot in het water te leggen. Het weer gedroeg zich echter redelijk hellig: schuine harde tegenwind met nog hardere vlagen en regen- en hagelbuien. Gelukkig verliep de startprocedure behoorlijk soepel en konden wij snel aan onze wedstrijd beginnen. Ik starte als eerste in het lichte dames skiff-veld. Ik heb echter niemand van mijn veld gezien, want ik voer meteen van ze weg en voor de eerste kilometer had ik al de eerste uit het zware dames skiff-veld te pakken. Met de schuine tegenwind was het heel belangrijk om goed onder stuurboord wal te blijven varen om zoveel mogelijk in de luwte te liggen. Onderweg heb ik ongeveer 12 zware dames skiffeuzes ingehaald. Ik heb mij dus prima vermaakt onderweg, maar achteraf vond ik het toch wel jammer dat ik niet meer was uitgedaagd. Mijn eigen veld won ik ruim. In het zware dames veld kwam ik net 5 tiende tekort voor de derde plek. Al met al was ik redelijk tevreden en viel het mij allemaal behorlijk mee. Ik vond alleen dat ik eigenlijk niet kapot genoeg over de finish kwam.... Een week later verscheen ons persbericht dat Marit en ik weer officieel een lichte dames dubeltwee gaan vormen voor de Olympische Spelen in Beijing. We zijn ieder voor zich natuurlijk al een tijdje aan het trainen, maar we hebben nu ook echt gezamenijk vertrouwen in het project uitgesproken. Ook de KNRB en het NOC*NSF heben vertrouwen in ons project. Afgelopen vrijdag was naar aanleiding van het persbericht een kleine persconferentie. Voor de gelegenheid had Marit een mooie stunt om onze ambities te veduidelijken: ze had twee paar voetenborden met gouden schoenen gemaakt. Deze hadden we maandagochtend echter nog niet in de boot toen we voor het oog van de camera van RTVNH onze eerste halen in de dubeltwee maakten. donderdag 13 december 2007
Logistiek In de zomer heb ik besloten nog één jaar er vol tegenaan te gaan. Nog één jaar fanatiek roeien en dan moet het echt maar eens over zijn. Dit is echter makkelijker gezegd dan gedaan. Het belangrijkste verschil met 2000 of 2004 heet Nike. Mijn werk, opleiding, huishouden en financiën zijn uiteindelijk allemaal wel te regelen. Nike laat zich echter niet regelen. Zij heeft haar eigen ritme en ze heeft aandacht nodig. Al zijn kleine kinderen er heel handig in om ervoor te zorgen dat ze die wel krijgen. Zo kletst Nike bijvoorbeeld de oren van je hoofd en ze verwacht nog antwoord ook. Als Nike aangeeft dat ze wil tekenen, wat ze erg graag doet, betekent dat eigenlijk dat ze wil dat jij vóór haar tekent. Zij bestelt het dier (e.a.), jij tekent. Ook krijgen de home-trunk oefingen een hele nieuwe dimensie als Nike in de buurt is. Dan doe je dus een 'curl up' met Nike op je borst zittend of een 'bridge' met Nike op je rug. Voor haar is dat puur vermaak, voor mij gewoon zwaar. (Ze deed gister op visite trouwens wel een heel goede imitatie van de bird-dog). Topsport combineren met een kind is pittig. Mijn dagritme en rust hangen ook van Nike af. Of ze goed geslapen heeft snachts en hoe laat ze sochtends wakker wordt, hoe lang ze smiddags slaapt of hoe laat ze van de creche gehaald moet worden. Ik voel mij af en toe net een logistiek manager. Want voor de dagen dat ze niet naar de creche gaat, moet ik weer een oppas regelen. Het is pittig, maar een kind is ook zo ontzettend leuk. Je krijgt er zo veel plezier, geluk en liefde voor terug. Beetje cliché, maar het is nou eenmaal zo. Bovendien is wat het echt pittig maakt het feit dat er méér is dan een kind en sport. De echte logistiek zit m in de totaal combinatie van Nike-trainen-werk-opleiding en huishouden. Langzaamaan krijg ik het allemaal steeds beter onder controle. De trainingen gaan ook steeds beter en de eerste wedstrijd nadert: de hel van het noorden. Niet een van mijn favorieten (eerst hélemaal naar Groningen en dan nog een 10km oproeien), maar we zullen zien....... maandag 12 november 2007 WK-kater De wk is weer voorbij. Hoewel de snelheid in de trainingen ruim voldoende was, hebben we die snelheid niet kunnen vertalen naar de wedstrijd. Met de race van de finale in Luzern, hadden we hier om zilver/brons/4e plek gestreden, maar op de een of andere manier kregen we de wedstrijdsnelheid niet (meer) te pakken. De eerste kilometer voeren we nog behoorlijk mee, maar in de tweede kilometer voer het veld van ons weg en konden wij daar niets tegenin brengen. Met een teleurstellende zesde plek als resultaat. Vooral teleurstellend door het gat met de overige boten. Frustrerend ook omdat het (nog) maar niet lukt de vinger op de zere plek te leggen. Een wk-kater is het gevolg.... Zo'n laatste finaledag, is toch altijd een vreemde (wk-kater gevoelige) dag. Als b-groep vaar je je finales, terwijl de rest al aan het afriggeren en opladen is. 's Ochtends zit je nog vol in spanning het oproeien en de wedstrijd af te wachten, terwijl je smiddags pakjes loopt te ruilen en savonds uit je dak aan het gaan bent op het atletenfeest. Waar je smiddags dan weer, terwijl de spanning en teleurstelling van de wedstrijd in tranen van je afglijdt, nog absoluut niet aan moet denken! Bizar. En na weken met een groep op elkaars lip gezeten te hebben, gaat ieder weer zijn eigen weg naar huis. De wk is voorbij....... woensdag 5 september 2007
WK Munchen voorwedstrijd De Trial ligt alweer enige tijd achter ons. Op de trial moesten we ons plaatsen voor Luzern. Luzern werd een mooi en leuk toernooi. In een spannende race naast de engelsen, trokken de engelsen net aan het het langste eind. Een zilveren medaille voor ons: de eerste medaille op een wereldbeker voor Eeke, Kaat en Annelies. Na Luzern heb ik een korte break gekregen om met Pepijn en Nike op vakantie te gaan. Bij terugkomst ben ik, leker uitgerust, meteen volle bak gaan trainen en na een week hing mijn tong reeds op mijn knieeen. Iets te enthousiast misschien erin gedoken, maar vermoeidheid hoort erbij in deze periode. Toch moet mijn lijf ook wel een beetje wennen aan opeens 12x per week trainen en al snel komen de kleine pijntjes. Ook dat hoort er, helaas, soms bij. Tja, dan merk je dat je niet de winter bent ingegaan met het idee een wk te varen. Aan de andere kant heb ik wel een hele mooie geleidelijke opbouw van trainingsomvang en intensiteit gehad. Ik kom nog wat inhoud te kort, maar het is ook wel grappig om te zien hoe snel je lichaam oude signalen oppakt en er opeens overal weer spiertjes verschijnen. Een week na de rest van de equipe zijn we naar Erlangen vertrokken voor trainingskamp. We trainden daar op een kanaal tussen 2 sluizen (heen en weer stromend water dus). Op zich een prima trainingslocatie, jammer dat er zo slecht te klokken valt en je dus niet heel goed je progressie kan meten. Hotel en eten is verder prima. Sinds woensdag zitten we in het vertrouwde hotel Zum Kurfurst in Oberschleisheim bij Munchen.( In 1997 sliep ik voor het eerst in dit hotel). Helaas is het eten ook weer vertrouwd belabberd: elke avond hetzelfde en smiddags warm. Nee dank je! Onze kamer zit ook helaas precies boven de plaatselijke ontmoetingsplek (gewoon een hoek van een straat...??). Tegen onze wens in kunnen we menig gesprek danwel discussie afluisteren. Vandaag hebben we dan ook maar een menigtal oordoppen ingeslagen. Vanmorgen was het dan zover: ook voor ons begon het wk echt. Zoals vroeger gebruikelijk werd ik ook nu al veel te vroeg zenuwachtig wakker. Hoort erbij. Eerst een ergometersessie in de massagezaal (even de systemen wakker maken) en daarna door naar de baan voor de weging. Het inroeien ging lekker. Zowaar een keer redelijk rustig water na dagen van filevaren tijdens de trainingen. De wedstrijd liep echter wat anders dan we ons hadden voorgesteld. Het leek alsof de tegenstand wegschoot en wij verbluft bleven liggen. We hebben geprobeerd braaf onze race te varen, maar we misten de felheid en gedrevenheid. Veel te braaf en afwachtend. Zo moet het dus niet. Gelukkig mag je in de voorwedstrijd nog zo'n misstapje maken en hebben we de herkansing om ons zelfvertrouwen (hopelijk) op te krikken zodat we in de finale straks wel kunnen vlamen. Dan gaan ze nog eens wat zien!! Eerst maar lekker uitrusten en zorgen dat we na de herkansing wel met een tevreden gevoel van het water komen. maandag 27 augustus 2007 Trial/NK zondag was het trial-dag voor ons. Om ongeveer half twaalf moesten we 1500m in ons eentje racen. Dit was om meerdere redenen een spannende test voor ons. Na amper twee-en -een-halve week trainen moesten we onze eerste prestatie neerzetten. In de trainingen hadden we nog niet langer dan 250m in baantempo gevaren. All intensieve trainingen gingen tot tempo 32: onder baan. De korte intervallen gingen dan wel hoger, maar in het begin was 34 de grens van goed roeien. Langzaam verschoof dat al wel, maar hoe gaat dat als je 1500 meter achter elkaar tempo 34 roeit en eigenlijk zou willen dat een dubbelvier tempo 36 roeit? Bovendien hebben we pas twee dagen van te voren ons eerste startje en door-start geoefend en daarin moesten we ook duidelijk nog even op een lijn komen. Dan blijft een extra moeilijkheidsgraad om zonder tegenstand toch de wedstrijdstand te vinden en net zo diep te gaan (althans dat vind ik moeilijk, ik heb graag iemand naast mij -of liever vlak achter mij- om mij tegen af te zetten). Onze tijd was vastgesteld op 4.56 en we voeren uiteindelijk 4.55 met een licht windje mee. We mogen dus naar Luzern. Heel goed roeien was het echter niet: te wild en slordig. Maar dat geeft ons alleen maar ruimte om hopelijk nog harder te gaan. Nu is het afwachten wat en hoeveel de tegenstand zal worden in Luzern. dinsdag 3 juli 2007 Door technische probleempjes is volgend stukje wat verlaat geplaatst Alweer bijna twee weken gelden was de NK grote nummers op de Bosbaan. De grootste prestatie dat weekend was eigenlijk om zondag 55,0 kg te wegen en dan nog sterk genoeg te zijn om een redelijke prestatie neer te zetten. Omdat het wel enige moeite kostte om op gewicht te komen, heb ik overwogen om zaterdag dan maar niet te gaan skiffen. Gezien mijn gebrekkige wedstrijdritme vond ik het toch wel zinvol om te starten en vast wat zuur uin de benen te hebben gehad. Op de een of andere manier gaat het de dag daarna dan iets soepeler. Onze race in de LD2x heeft verrassend veel aandacht in de pers gekregen, waarin werd gezegd dat wij verrassend wonnen. Ik denk dat de overwinning niet geheel een verrassing was, meer dat Marit en ik weer eens samen in de boot zaten. Bovendien ging het ons niet puur om de winst, maar om de tijd die we gingen neerzetten. Daarvan zou ons tevreden gevoel achteraf afhangen. Omdat ik enigszins opzag tegen het afvallen en het daarmee gepaard gaande krachtenverlies, had Josy gezegd dat we alleen het eerste stuk echt hard hoefden en daarna steady doorvaren. Bij de voorbespreking kwam echter de aap uit de mouw: we doen een time-trial, start in tempo 40 en daarna baan in tempo 34 door. Waarop ik een spontane lachaanval kreeg. Maar zo gezegd, zo gedaan. Ik heb mij helemaal in het zuur gevaren. We waren redelijk tevreden met onze tijd van 7.11. Daar mag je, gezien onze huidige omstandigheden, mee thuiskomen. Internationaal krijgt deze dubbel, ondanks wat speculaties, dit jaar echter geen vervolg. Ik heb toegezegd in een lichtedames dubbelvier voor Luzern plaats te nemen en ondertussen zijn we met Eeke Thomee, Annelies Labots en Katrien Hautvast aan het trainen voor de trial die we moeten varen om ons te plaatsen voor Luzern. 21 juni 2007 ARB/NK grote nummers Stap voor stap vordert het wedstrijdseizoen. Twee weken geleden heb ik LDSA1x op de Hollandia gevaren. Met slechts 5 inschrijvingen voeren we direct finale. Na mijn goede race van de Randstad was deze race een kleine afknapper. Het lukte mij niet goed om te gaan met de tegenwind (en ook komend weekend ziet het er niet naar uit dat het meewind wordt). In tempo 28 kan ik met tegenwind gewoon niet genoeg snelheid maken om echt competitief te zijn. Deze race verloor ik dan ook van Annelies. Er viel veel te analyseren aan de race, maar de voornaamste conclusie was dat ik toch wat vermoeid aan de start lag. Waarschijnlijk heb ik iets teveel spirit van de Randstad gekregen en ben ik vergeten dat mijn basis wat smaller is dit jaar. Meer en intensiever gaan trainen leidt dus ook tot meer vermoeidheid. Richting de ARB komend weekend ben ik dan ook weer wat bewuster met mijn trainingsbelasting omgegaan om hopelijk uitgerust genoeg aan de start te verschijnen. Ik weet alleen op dit moment nog niet helemaal zeker of ik nou wel of niet ga skiffen en dat heeft alles te maken met het feit dat ik met Marit lichte dames dubbeltwee ga starten op de NK en wij samen dus 57,0 kg moeten wegen. Oftewel: zondag aanstaande rond 14.00 uur (2 uur voor de wedstrijd inwegen) moet ik 2 kilo minder wegen dan vandaag. En in mijn hele lichte-roeicarriere heb ik deze stunt nog nooit hoeven uit te halen. Voor de eerste 2km wedstrijd bracht ik mijn gewicht altijd geleidelijk iets om laag en de rest van het seizoen woog ik met gemak 55 kg. De hele truckenkast moet nu dus open. Gisteren heb ik alvast een testje gedaan hoeveel ik kwijt raak met bad-zweten (je maakt een lekker heet bad en laat het zweet in stralen over je gezicht lopen om vervolgens dik aangekleed verder te zweten onder de dekens). Daar valt nog wel een kilootje weg te zweten. Donderdag schakel ik over op zoutloos en langzaamaan wordt het dieet van weinig (deze dagen beetje honger lijden), gezond en mager naar ongezond, zoet en heel calorierijk. Maandag weeg ik waarschijnlijk weer gewoon 57 kg (mijn huidige, vrij stabiele gewicht). Desnoods valt er ook nog wel wat te laxeren. Zondag starten we in ieder geval licht en varen we sinds de finale van de Olympische Spelen 2004 voor het eerst weer een wedstrijd samen. woensdag 6 juni 2007 Boekel de Neree regatta (voorheen Randstad Regatta) Met enige vertaging bij deze een verslag van mijn eerste 2-kilometer-wedstrijd-weekend sinds 2004. Toen Kirsten Boog en ik in september samen begonnen te trainen in de dubbel leek het mij wel zo leuk daar meteen een doel aan te koppelen: de Randstad regatta starten. In de aanloop naar deze wedstrijd, vooral na de trainingen waarin we 1500 meters of 2 kilometers in wisselende tempi moesten afleggen, heb ik mij weleens afgevraagd waar ik nu in hemelsnaam mee bezig was en of ik wel moest starten. Gezien mijn drukke bezigheden en slechts 1 keer trainen per dag (wat zelfs niet altijd lukte), twijfelde ik steeds meer aan mijn fitheid en mijn gebrek aan gedegen voorbereiding voor een wedstrijd. Ik vond bijvoorbeeld dat ik veel te weinig intensieve stukken heb gevaren om mijn lichaam goed genoeg te leren kennen wat het nu aankan, om met die kennis mijn wedstrijd goed te kunnen indelen (en dus niet te vroeg verzuren en instorten). Maar ik vond dat ik niet moest zeuren. Ik had het mij nu eenmaal voorgenomen en dus ging ik starten. Als ik dan toch ging starten in de 2x, kon ik net zo goed ook in de 1x starten. Zaterdag stond de DSA2x op het programma. Gezien onze trainingstijden had ik Kirsten voorbereid op het feit dat de voorwedstrijd onze enige race zou zijn en dat we daar dus al ons kunnen maar moesten tonen. Leuke bijkomstigheid in de voorwedstrijd was dat wij tegen de enige andere startende lichte damesdubeel moesten: de dubbel van Eeke en Katrien (oftewel de dubbel met internationale ambities). Tot onze (en ieders) verrassing versloegen we echter deze dubbel! Ik kan niet zeggen dat het op basis van ons geweldige roeien was, want naar het einde toe werd het toch enige ruk en sleurwerk, maar in ieder geval wel op basis van vechten en echt racen. Plotseling moesten we smiddags nog een race varen (daar ging mijn middag huishouden doen). Smiddags was er echter niets meer te beleven. We hadden pech met de loting (we lagen in baan 7: met de schuine tegenwind de meest nadelige baan) en konden helemaal niets inbrengen in het zware dames geweld. Menig seconde na nummer 5 kwamen wij binnen, maar wel in de finale! Zondag moest ik aan de bak. Met slechts 2 keer skiffen, was mijn voorbereiding minimaal. Van de zenuwen kreeg ik mijn ontbijt sochtends amper naar binnen. Niet dat ik zo bang was voor mijn tegenstanders of dat ik de finale zou halen (ik hoefde maar 3 van de 4 te worden en van Hilde Oorsprong heb ik nog nooit verloren en dat was ik ook nu niet van plan), maar meer dat ik niet wist wat ik vanmezelf kon verwachten. Kon ik het tempo wel aan, in welke toestand zou ik de finish halen, zou ik niet te vroeg verzuren etc?? De voorwedstrijd viel mij alles mee. Eeke Thomee schoot ervandoor en ik ben naast Annelies Labots blijven varen om bij de eerste drie te eindigen. Uiteindelijk leek het mij toch gunstiger, gezien de weersomstandigheden- baanvoor- en nadeel, om tweede te worden dus hield ik in een baantempo van ongeveer 25 mijn punt nét voor die van Annelies. Helaas was dit niet de goede beslissing, want ik lootte baan 6 (windnadelig) en Annelies baan 2 (de meest windluwe baan). Alleen Lenneke Ouwehand lag op een nog ongunstigere baan. Wederom was ik traag weg uit de start maar liep al snel op Lenneke, Katrien en Julie in. Annelies en Eeke waren er volgens mij vandoor. Op een gegeven moment had ik Katrien te pakken, maar verloor de strijd van Julie op baan 3. Uiteindelijk wist ik in een super-eindsprint Eeke op baan 4 nog te pakken en zo werd ik zowaar 3e! En met het risico arrogant te klinken voelde ik mij wel de morele winnaar om op baan 6 3e te worden en slechts te verliezen van baan 2 en 3. Shit, had ik dus op baan 2 gelegen dan had ik vet gewonnen, maar helaas. Ik had niet verwacht dat mijn competitiegevoel zo hevig weer boven zou komen. Los van het resultaat heb ik vooral een heel goed gevoel aan het weekend overgehouden en vond ik de skiffrace erg leuk (ondanks alle zenuwen). 9 mei 2007 Heineken en Head De kop is eraf. Vorige week hebben we de Heineken Roeivierkamp gevaren en deze week volgde daarop geheel volgens traditie de Head of the River. De zaterdag van de HR4K hoefden we aangenaam pas om half twee op Nereus te verschijnen voor de 2500m met daar aansluitend de 250m. Het weer viel zelfs nog heel erg mee. De race zelf helaas niet. Die was slordig en daardoor hebben we veel laten liggen. Ook de 250m kregen we niet lekker op de benen. We waren al niet favoriet voor de overwinning, maar na een dag varen hadden we een mogelijke overwinning in zijn geheel niet meer in eigen handen. Ook zondag verloren we beide afstanden van power-skoll, maar de races waren een stuk degelijker. Op de 750 bleven we zelfs slechts enkele tienden verwijderd van het nereus record. De 5km was echt het sluitstuk van de dag. Voor we konden starten, hebben we echter ongeveer een uur liggen wachten en een enorme hagelbui op ons kop gehad, gepaard gaande met heftige windstoten. Ineengedoken lieten we de pijnlijke hagelstenen over ons heen komen, om ze vervolgens uit de boot te kunnen scheppen.... Eindelijk mochten we gaan en met windkracht 8 de race varen. Meteen na de grote bocht hadden we een stuk vol wind tegen, maar we kwamen er goed doorheen. We wisten uiteindelijk met een goede race de schade met skoll nog enigszins beperkt te houden (zelfde tijdsverschil als op de 2500m). We kwamen in ieder geval met een super goed gevoel van het water af. Vervolgens was afgelopen zondag the head of the river in geheel nieuwe stijl. Vanaf nu mogen vrouwen namelijk ook de 8km varen, vaart iedereen vanuit Amsterdam (start) naar ouderkerk (finish) én varen de vrouwen niet meer om 10 uur sochtends (waardoor wij steevast erg veel last hadden van de zomertijd), maar pas om 1600 uur smiddags. Ons doel was hetzelfde als vorige week: het tijdsverschil zo klein mogelijk houden met skoll. 8km blijkt alleen toch wel erg lang te zijn. Na de rozenoord kreeg ik het al heel zwaar (ik was afgelopen week ook ziek geweest)en dan is het echt nog een lang stuk! Achteraf bleek dat ik niet de enige was die het zwaar had en ging bij menigeen het lampje uit tijdens de race. Jammer, het was niet zoals ik het mijzelf had voorgesteld. Het terugroeien vond ik een verlenging van de hel. Iedereen was moe, waardoor het echt lang duurde voor we weer bij Nereus waren. Ter afsluiting van het achten (heineken/head)-project zijn we savonds nog met zijn allen uit eten gegaan. De race was dan niet heel goed verlopen, de sfeer in de ploeg was er gelukkig niet minder om. maandag 26 maart 2007 HR4K Aanstaande weekend is het weer zover: de Heineken Roei vierkamp. Dit jaar sta ik niet meer aan de kant, maar roei ik (na 2 jaar afwezigheid) weer mee in de acht van Nereus. Geheel in stijl heb ik dan ook mijn vertrouwde boeg-positie ingenomen. Samen met (van slag naar boeg) Marit, Sarah, Laura, Nienke, Myrthe, Mette, Sophie Valk en ik (en stuur Katrien) gaan we de strijd aan met de kilo's en gemiddeld iets betere ergometerscores van Skoll. Helaas heb ik net de weersvoorspelling gezien en blijft het niet bij dit mooie lente/voorjaarsweer. Het wordt guur met regenbuien, maar hopelijk staat de wind de goede kant op. Hmm. Dat wordt ook weer een heel gepuzzel met kleding. Veel hebben we niet kunnen trainen in de acht. De logistiek in een acht is altijd lastig. Zo maakte de afwezigheid van een deel van de acht in verband met een trainingskamp in Sevilla samen trainen enkele weken onmogelijk. Maar, geoefende roeiers als wij zijn, hebben we natuurlijk maar aan een paar keer genoeg om elkaar aan te voelen en er een snelle acht van te maken... Daarbij hadden we elke keer geluk met het weer (mooi) en het water (vlak). Vanmorgen was het bijvoorbeeld ook weer genieten geblazen: smorgensvroeg om 7.15 roeien (je moet er even doorheen, maar dan valt het echt heel erg mee) met een opkomende zon boven een vlak water en wat flarden mist met hier en daar een mistbank. Door die stilte klinkt dan de 'kloink' van het samen afmaken. Prachtig. Ja, ik heb er zin in! 10 op de benen door de grote bocht! woensdag 14 maart 2007 Hardlopen Hardlopen is altijd al (in meer en mindere mate) een onderdeel van mijn trainingen geweest. Een spontane actie enkele weken geleden heeft echter weer nieuwe uitdagingen blootgelegd: wedstrijden lopen! Een aantal weken geleden ging in verband met afwezigheid van Kirsten de roeitraining niet door. Dat werd dus hardlopen. Pepijn en ik moesten daarom onze hardlooptraining op elkaar afstemmen. Pepijn zou eerst gaan. Op het moment dat Pepijn de deur uitliep zei hij: maar ik kan vanmiddag ook mee doen met een wedstrijdje hier in het dorp. Doen natuurlijk, zei ik. Na een tijdje bedacht ik mij dat ik het eigenlijk ook wel leuk vond om mee te lopen. Na een snelle telefoonactie met mijn ouders, was de oppas geregeld en konden we dus allebei meedoen aan de bokkeloop. Een mooie uitdaging om eens van mijn standaard trainings-snelheid af te wijken en te zien wat ik kon volhouden. De bokkeloop was 10,8km. Na 49,45 minuten kwam ik winnend over de finish (mijn eerste hardloopwedstrijd ooit!). Blijkbaar is de regel: hoe kleiner de wedstrijd, hoe groter de beker want ik kwam met een enorme beker thuis. Best leuk, zo'n wedstrijdje! Dat smaakte naar meer, dus ik besloot mij in te schrijven voor de halve marathon van Schoorl. En hier verbond ik ook meteen een mooie richttijd aan (1.45.00). Misschien wat ambitieus om toch redelijk ongetrained meteen de 21km te lopen, maar die 10km had ik nu eenmaal al gelopen. En ik hou nu eenmaal van flinke uitdagingen. In de aanloop naar Schoorl vonden Pepijn en ik het wel zinvol een oefenwedstrijd te lopen: de Twiske Molenloop in Landsmeer. Ik liep de 16,1km om toch even te wennen aan de langere afstanden. Het laatste stuk ging echt op mijn tandvlees. In een tijd van 1.16.44 kwam ik als tweede dame over de finish (toch wel weer leuk). Ik heb een paar dagen echt gruwelijk pijnlijke benen gehad. Afgelopen zondag was dan de halve marathon van de groet uit Schoorl. In tegenstelling tot de vorige 2 wedstrijden (stralend weer) goot het dit keer van de regen. Bij de start bleek Pepijn (ging de 30km lopen) zijn startnummer vergeten, dus dat leverde ook nog even de nodige stress op. Zo'n grote wedstrijd lopen is wel even heel iets anders. Je zit als het ware voortdurend gevangen in een slang van mensen. Je haalt er wat in en wordt af en toe ook ingehaald. Ik had in het begin het gevoel dat we in het hobbel-niveau bleven steken en vond het lastig een constante snelheid te behouden. Het feit dat de halve marathon bijna geheel door de duinen liep en daardoor voortdurend op en neer ging, bevorderde mijn (constante) snelheid ook niet echt. Het was al met al best een zware wedstrijd. Door de kou van de regen kreeg ik ook al heel snel stramme benen. Ach ja, je moet het er maar mee doen. Uiteindelijk liep ik 1.45.13, waar ik best tevreden mee ben. Ik zoek wel een keer een vlakkere halve marathon uit om mijn tijd te gaan verbeteren! En nu nog iets charmanter op de foto.... donderdag 15 februari 2007 NK-Indoor Al snel nadat ik weer gestructureerd aan het trainen was, had ik het plan opgevat dan ook meer weer eens de NK-indoor te starten (was alweer een paar jaartjes geleden). Het is toch altijd leuker om met een doel te trainen. Bovendien ben je wedstrijdroeier om aan wedstrijden deel te nemen. Dit natuurlijk wel onder voorbehoud van voortschrijdend inzicht. Mochten de ergometertrainingen echt nergens over gaan, dan bespaar ik mijzelf liever een publiekelijke afgang. De ergometertraininen liepen echter behoorlijk soepel. Ik had mezelf 7.20 als doel gesteld (ik heb niet echt de illusie dat ik met ongeveer 7 x in de week trainen in de buurt van mijn pr van 7.09 kan komen) en de ergometertrainingen gaven mij een gerust gevoel dat dat doel zeker haalbaar was. Mijn laatste intensieve ergometertraining voor de NK-indoor gaven dat zelfvertrouwen nog een extra boost. Ik had een strak plan opgesteld voor de wedstrijd. Tot de 1000m verliep de race naar wens. In de tweede helft liep ik echter vast. Ik verzuurde te snel en kon daardoor niet versnellen. Ik vertraagde juist en trok daardoor toch een teleurstellende tijd. Ik moet het nu even met 7.27 doen. Ik kan vast wel allemaal redenen bedenken wat mijn resultaat negatief beinvloed heeft (het is zeker ook even wennen als je vlák voor de start je kleine meid voor je neus ziet die enthousiast naar je wijst en mama roept), maar dat verandert nu nog niks aan de tijd. Binnenkort nog maar eens proberen. Ik ben in ieder geval trots dat ik heb doorgezet. Zondag was een heftige dag van de andere orde. We gaven een housewarming/verjaardagsfeest en ik had daar behoorlijk wat mensen voor uitgenodigd. Ontzettend gezellig, maar we hadden wat moeite met de balans te vinden tussen de rondleidingen en iedereen voorzien van drinken en taart. Het was een leuke mengeling van familie, vrienden en collega's. We kunnen in ieder geval de conclusie trekken dat ons huis geschikt is voor grote groepen mensen! 18 december 2006 Tromp boatraces Alweer anderhalve week geleden heb ik weer eens een wedstrijd gevaren. Samen met Kirsten Boog heb ik mijn opwachting gemaakt in de dubbeltwee op de Tromp boatraces in Hilversum. Mijn vorige en laatste wedstrijd, the head of the Charles in Boston, was precies 2 jaar geleden. Ook al zit ik dus al enige tijd niet meer in een wedstrijdritme, het viel me mee dat het mij lukte om (zonder de riemen lichter te zetten) 5km T30 te varen. Daar had ik vantevoren niet op ingezet. Nu is tempo natuurlijk niet heilig, maar in ons geval denk ik dat het ons wel de benodigde snelheid opleverde. Al was dat (nog -we blijven oppurtinistisch) niet genoeg om te winnen. Ondanks dat we niet wonnen, hebben we een behoorlijk goede races gevaren en goed strijd geleverd. Het was een mooi gevecht met het dubbeltje met Katie Steenman. Ze waren nog een maatje te groot voor ons, maar de andere lichte dames in het veld (oa dubbeltje met Eeke Thomee) hebben we in ieder geval wel verslagen. Altijd leuk. Ik was dan ook best wel tevreden met onze derde plek in een redelijk bezet veld (7 ploegen totaal). Bovendien haal je er weer heel wat trainingsmotivatie uit want er zijn nog wat gaten te dichten. De volgende wedstrijd laat nog even op zich wachten want ik ben niet van plan de novembervieren of de Hel van het Noorden te starten (die naam alleen al en veel te veel bruggen -;)). Hoewel...je bent wedstrijdroeier om wedstrijden te starten. Maarja, ik ben meer een fanatiek roeiende moeder met een onduidelijke status...Ik onferm mij vooral (met coach Roel natuurlijk) over de sportieve vorderingen van Kirsten Boog. Een win-win situatie. Kirsten wordt beter en ik wordt fitter. 1 november 2006 Champagne! Sinds afgelopen maandag hebben we gewoon weer de zorg voor één huis. Heerlijk. Het was nog even stressen om ons oude huis echt he-le-maal leeg te krijgen. Onze laatste zorg was om de vliering op tijd leeg te krijgen. De vliering was toch wel groot en er stonden toch wel érg veel spullen op. Dat was dus nog een week lang dozen vullen en nogmaals een grote bus regelen om weer een lading over te hevelen. Gelukkig wel de allerlaatste lading. Onze zolder in Zwanenburg staat nu dan ook proppie vol. Afgelopen maandag ontmoetten we voor het eerste de nieuwe bewoner. We hadden nog heel even de tijd om afscheid te nemen van ons huis, waar wij zoveel mooie momenten hebben meegemaakt; de eerste keer samenwonen (voor mij dan), de komst van Vita, de hele voorbereiding op de olympische spelen met als resultaat mijn olympische medaille, het huwelijksaanzoek, ons huwelijk, de geboorte van Nike etc. etc. Maandagmiddag vond het definitieve afscheid plaats doormiddel van het ondertekenen van de contracten en het overhandigen van de sleutel. Vanaf dat moment waren wij geen grootgrondbezitter meer. Dat vinden wij zelf toch wel een grote (vooral financiele) opluchting. Nu kunnen we het eindelijk iets rustiger aan gaan doen, al liggen er nog genoeg klusjes voor de komende tijd. We kunnen eindelijk weer eens gewoon een avondje samen op de bank zitten. Helaas zijn dit nog wat korte avondjes, omdat we té vroeg omvallen van vermoeidheid......Even 5 maanden klussen verwerken. donderdag 19 oktober 2006 De laatste loodjes Het laatste bericht is alweer even geleden. Er is weer erg veel gebeurd in de tussentijd. We hadden keihard gewerkt in de vakantie met het idee dat we dan meer tijd voor Nike hadden als ze weer thuiskwam, maar dat viel even tegen. We moesten gewoon door met buffelen. Nike is de afgelopen weken dan ook weer (te) veel uit logeren geweest bij opa's en oma's in de hoop dat we zo snel mogelijk naar ons nieuwe huis kunnen verhuizen. We willen gewoon weer quality-time met ons kind! Er zit in ieder geval schot in de zaak: vorige week is het verven van ons huis afgerond, is de vloerbedekking op de eerste verdieping gelegd en is onze nieuwe keuken geplaatst. Pepijn is de vloer in de huiskamer diverse laklagen aan het geven (een van de laatste grote stappen in ons actieplan) en Hans (mijn oom) helpt ons met diverse kleinere klussen die nog afgerond moeten worden. Ondertussen hebben we ook een eerste verhuisdag gehad. Afgelopen zondag hebben Maarten, Pepijn, Janneke, Mirjam en ik de eerste lichting spullen verhuisd, vooral slaapkamerspul. Donderdag gaan de grote huis-, en eetkamerspullen en de laatste slaapkamerspulletjes. Het idee is dat we donderdag dan ook onze eerste nacht in ons nieuwe huis gaan doorbrengen! Zaterdag gaan we dan de laatste spullen rijden. Het is een hele logistieke organisatie. Spullen uitpakken, dozen weer meenemen en weer inpakken, werken, Nike weer bij opa's en oma's brengen. Pff...de laatste loodjes zijn inderdaad het zwaarst. Wat een gepuzzel. En helaas kan je niet altijd zo makkelijk een kast neerzetten en inruimen, omdat wij een charmant huis hebben gekocht waar hier en daar een vloer scheef loopt. De kasten moeten dus ook nog waterpas gezet worden. Maar ik ben wel zo trots op ons huis. Het heeft een ware gedaanteverwisseling ondergaan. Ons huis zit nu strak in de stück en in de verf, heeft een prachtige badkamer met extra diep ligbad en een héle grote woonkeuken. En die vloerbedekking op de eerste verdieping makt het echt af en is zo heerlijk zacht aan je voeten. Heerlijk, die ruimte en dat licht. Ik zal Amsterdam zeker ook wel missen, maar gelukkig wonen we er nog steeds niet ver vandaan. Het drukke verkeer van de Jan Evertsenstraat zal ik echter absoluut niet missen. Of het geschreeuw/ harde gepraat snacht op straat- als dat al in zwanenburg zou zijn, dan hebben we nu zulk dik isolatieglas dat we het toch niet horen! En voor Vita wordt het ook spannend dat ze binnenkort een hele tuin heeft om in rond te struinen.... Woendag 27 september 2006 De witte gloed De berichtgeving op deze site heeft nu wel een erg lange tijd stilgelegen. Pepijn en ik hebben echt allerminst stilgezeten. We hebben echt een hele zomer lang gebuffeld in ons nieuwe huis. Eind juli is Nike met mijn ouders meegegaan naar Frankrijk om ons wat klusruimte te geven. Een week later zijn wij ook (voor een week) naar Frankrijk gekomen met de bedoeling haar ook weer mee terug te nemen. De plannen werden echter gewijzigd en Nike is in Frankrijk gebleven zodat wij ons weer even ten volle op het huis konden richten. Voordat we naar Frankrijk gingen waren we al een heel stuk verder in ons nieuwe huis; er staat een trap naar de zolder in, er is een badkamer aangelegd (vloer, muren, maar ook afvoer en leidingen etc) en er is een kamer voor Nike gecreeerd. Voor dit alles gemaakt kon worden moesten er op de eerste etage nog nieuwe plafondbalken danwel draagbalken voor de zolder in. Deze hebben Maarten en Pepijn samen geplaatst. Voor de badkamer hebben we echter een aannemer in de hand genomen. Voor je iets kan bouwen, moet je echter eerst breken. En meer dan je vantevoren denkt! Ons huis was op een gegeven moment een ware bouwput, waarvan eigenlijk alleen de muren nog stonden en zelfs in de tuin waren gaten gegraven om de aansluiting met de hoofdafvoer te kunnen vinden......In de huiskamer was, ten behoeve van het aanleggen van de waterleidingen, de afvoer en het vervangen van de electriciteitsleidingen, het plafond ook al verdwenen. Ten tijde van de aanleg van de nieuwe electriciteit sneuvelden er helaas nog meer plafonnetjes. In het hele huis hebben we namelijk ook de electriciteit laten vervangen. Net op tijd heb ik voor sommige plafonds breekverboden opelegd. Alles heeft immers zijn grenzen! Voor we naar Frankrijk vertrokken hebben we samen met Hans (mijn oom) het plafond in de huiskamer weer gemaakt. Aangezien alles echter scheef loopt in dit huis, was dit nog niet zo'n makkelijk opgave. Je moet alles eerst waterpas uittengelen voordat de platen ertegen aan kunnen. en daar gaat veel tijd inzitten (wat je niet eens meteen terugziet, want het is toch logisch dat je plafond recht loopt?). Tijdens onze afwezigheid is de badkamer getegeld en dan begint het echt ergens op te lijken. De afgelopen 2 weken zijn we echt superdruk bezig geweest. Kleine afwerkingsklussen, maar ook het hele plafond op de eerste verdieping erin zetten en alle lelijke randen afwerken omdat het nieuwe plafond hoger is dan het oude (koofjes maken) en dat allemaal weer waterpas uitmeten etc. Een plafond maken bij nieuw ingezette rechte balken is op zich niet heel lastig, maar wel als je besloten hebt dat het een balkenplafond moet worden en dat je dus alles tússen de balken moet aanbrengen. Deze week echter komt de witte gloed. Op dit moment zijn drie kluspolen in ons huis aan het werk om bijna alle muren te stucken en dan........dan is het echt strak en mooi!! Deze week wordt ook de badkamer afgerond (wastafel geplaatst etc.), heerlijk. Dan nog een paar weken wachten op de nieuwe keuken (die komt half september), maar ondertussen kunnen we natuurlijk al gaan verven. Dat we daar ooit nog aan toe zouden komen......... pffff....... Maar morgen komt Nike weer thuis, daar hebben we zo hard voor gewerkt! dinsdag 29 augustus 2006 Luzern Alweer bijna 2 weken geleden vertrok ik donderdagavond met Mirjam en onze racefietsen naar Luzern. Voor het gemak hadden we gekozen voor de nachttrein. Je vertrekt donderdagavond en komt vrijdagochtend behoorlijk fris aan in Luzern en je vertrekt maandagavond en komt dinsdagochtend redelijk uitgerust thuis. Ideaal. En je hebt echt 4 hele dagen in Luzern tot je beschikking. We reisden samen met Carin en Marieke (en deelden ook samen een 4-persoonskamer). Vrijdagochtend rond half tien stonden we voor ons hotel. Aangezien we pas rond enen onze kamer op konden, werd onze bepakking opgeslagen en sloegen we aan het shoppen. Dit is de periode van grandioze kortingen dus hét moment om te gaan winkelen. Vlakbij het hotel troffen we al een paar exclusieve kledingwinkeltjes. Ik beet de spits af met een hip wit rokje en shirt. In het andere exclusieve winkeltje (met zelfs mét korting hele exclusieve prijzen), hebben we bijna alles aangehad wat er hing, maar, heel beschamend, niks gekocht. Wel een heleboel pret gehad. Smiddags hebben Mir en ik de lichte dufheid eruit gefietst in de zwitserse bergen. Prachtig. Luzern licht natuurlijk ook erg mooi aan het vierwoudenstedenmeer. Zaterdag zijn we meer de bergen in gaan. Lekker afzien met het klimmen (hoewel het al een stuk soepeler ging dan dit voorjaar in de ardennen) en nog meer afzien bij het afdalen. Mir en ik zijn echt vreselijke schijterds; we hadden zere armen van in de remmen knijpen en we hadden trillende benen van de spanning van het afdalen. Tja, je zal maar een keer per ongeluk rechtdoor rijden in de bocht!! Zaterdag en zondag zijn we ook roeien wezen kijken. Met de benen bungelend in het water en genietend van het mooie weer zagen we de ene na de andere race voorbij komen. Echt een hele andere manier van Luzern ervaren. De laatste keer dat ik hier was, deed ik gewoon nog mee. En als je dan de lichte dames dubbeltwee voorbij ziet komen, voel ik toch nog wel een beetje heimwee: daar wil ik ook varen! Maar ik heb nu een allerschattigst meisje thuis die haar armpjes heerlijk om je nek kan klemmen. Al met al hebben we heerlijk gefietst, goed geshopt, gezellig roeien gekeken en heerlijk gegeten savonds. Zondagavond zijn we dan nog gezamenlijk uitgegaan middels het Luzern ritueel; eerst de pickwick-pub en dan naar de disco flora. Echt een mini-vakantie. 19 juli 2006 Een nieuw huis We zijn nu alweer enige weken onderweg met het klussen in ons nieuwe huis. Er is al heel erg veel gesloopt. We komen nu heel langzaam richting de bouwfase. Als eerste stap is de scheur in de voorgevel gerepareerd. Ook heeft Maarten, onze huisadviseur, op de begane grond al een steunbalk ingebracht en zijn deze week de balken gearriveerd voor het nieuw te maken plafond op de eerste verdieping. Nu moeten we alleen nog gaan kiezen met wie we in zee gaan voor de badkamer op de 1e etage en dat blijkt nog niet zo'n makkelijke opgave. Bovendien moet je continu aanwezig zijn voor de verschillende afspraken met aannemers, loodgieters en electriciens. Ik geloof dat ik toch niet zo'n degelijke renovatie verwacht had vantevoren. Ondertussen wordt echt alles onderhanden genomen. Een aantal keuzes hebben we wel al gemaakt. Zo hebben we al een nieuwe keuken uitgezocht en afgelopen weekend hebben we ons nieuwe badmeubilair gekocht. Dit vergemakkelijkt het visualiseren. Als extra hulp heb ik ook op de eerste verdieping de geplande badkamer uitgezet met latjes. Dan krijg je toch het beste inzicht in de invulling van de ruimte. Komend weekend ga ik een paar dagen met Mirjam en de racefiets naar Luzern. Even op adem komen. Gelukkig heb ik nu vakantie van mijn werk en kan ik mij helemaal focussen op ons nieuwe huis en te maken afspraken. Hopelijk gaat het weer wat gesmeerder als we eenmaal de keuze hebben gemaakt wie de klus mag klaren (maar dit is vast ijdele hoop). 5 juli 2006 Klussen Een week geleden zijn de laatste handtekeningen geplaatst onder het definitieve koopcontract van ons nieuwe huis (en natuurlijk onder de hypotheekakte). Momenteel zijn we dus even groot-huizen-bezitter. Hoewel huis voor ons nieuwe huis een grote term is op dit moment. Ja, de muren staan er nog. Pepijn is al enige tijd geleden begonnen met klussen. Of liever gezegd: slopen. En dit doet hij met behoorlijke vaart. Ongeveer twee weken geleden is hij begonnen op de eerste verdieping en in de huiskamer het plafond te verwijderen (was hemelvaart een ideaal weekend voor). Vorig weekend is Pepijn begonnen ook de vloer van de vliering te verwijderen (pinksteren was hier weer een ideaal weekend voor). De eerste verdieping heeft nu een wel heel hoog plafond. Hier komen nieuwe draagbalken om uiteindelijk van de zolderetage ook een woonetage te maken. Om dit te bereiken moeten er ook nog dakkappellen geplaatst worden. Op de eerste verdieping moet er nog een vaste trap naar onze nieuwe zolderetage geplaatst worden en moet een badkamer aangelegd worden (zelfs het leidingwerk is nog niet aanwezig). Dit is slechts een grove weergave van de werkzaamheden. Pepijn wist mij er onlangs subtiel aan te herinneren dat ik de eerste huizen die wij bekeken afwees omdat er teveel aan moest gebeuren. Uiteindelijk wordt het natuurlijk allemaal heel erg mooi, al moet je daar nu nog wel een goede fantasie voor hebben (en gelukkig heb ik die!). En 'uiteindelijk' moet hopelijk augustus zijn. We streven ernaar het huis (de eerste 2 etages) dan af te hebben en zullen zien of het ook gaat lukken (als het aan mij ligt natuurlijk wel). Aan Pepijn ligt het in ieder geval niet. 9 juni 2006 Bordeauxrode skiff D oor mijn schouderblessure heb ik heel lang niet kunnen roeien (mocht niet van de fysio). Ik kon mijn arm niet boven schouderhoogte optillen door een beschadigde zenuw en moest deze laten herstellen. Helaas herstellen zenuwen het langzaamst van alle onderdelen in je lichaam, waardoor ik lang uit de roulatie was. Heel langzaam kon ik mijn arm steeds wat verder langs mijn hoofd omhoog strekken. Sinds enige tijd gaat dat zelfs weer behoorlijk soepel. Tijd om weer te gaan roeien dus! Bordeauxrode skiff D oor mijn schouderblessure heb ik heel lang niet kunnen roeien (mocht niet van de fysio). Ik kon mijn arm niet boven schouderhoogte optillen door een beschadigde zenuw en moest deze laten herstellen. Helaas herstellen zenuwen het langzaamst van alle onderdelen in je lichaam, waardoor ik lang uit de roulatie was. Heel langzaam kon ik mijn arm steeds wat verder langs mijn hoofd omhoog strekken. Sinds enige tijd gaat dat zelfs weer behoorlijk soepel. Tijd om weer te gaan roeien dus! oor mijn schouderblessure heb ik heel lang niet kunnen roeien (mocht niet van de fysio). Ik kon mijn arm niet boven schouderhoogte optillen door een beschadigde zenuw en moest deze laten herstellen. Helaas herstellen zenuwen het langzaamst van alle onderdelen in je lichaam, waardoor ik lang uit de roulatie was. Heel langzaam kon ik mijn arm steeds wat verder langs mijn hoofd omhoog strekken. Sinds enige tijd gaat dat zelfs weer behoorlijk soepel. Tijd om weer te gaan roeien dus! Klussen Een week geleden zijn de laatste handtekeningen geplaatst onder het definitieve koopcontract van ons nieuwe huis (en natuurlijk onder de hypotheekakte). Momenteel zijn we dus even groot-huizen-bezitter. Hoewel huis voor ons nieuwe huis een grote term is op dit moment. Ja, de muren staan er nog. Pepijn is al enige tijd geleden begonnen met klussen. Of liever gezegd: slopen. En dit doet hij met behoorlijke vaart. Ongeveer twee weken geleden is hij begonnen op de eerste verdieping en in de huiskamer het plafond te verwijderen (was hemelvaart een ideaal weekend voor). Vorig weekend is Pepijn begonnen ook de vloer van de vliering te verwijderen (pinksteren was hier weer een ideaal weekend voor). De eerste verdieping heeft nu een wel heel hoog plafond. Hier komen nieuwe draagbalken om uiteindelijk van de zolderetage oo
|
|
|
|
