|
|
Trainingskamp Sevilla januari en februari 2004
Het trainingskamp in Sevilla is een vertrouwd terugkerend onderdeel van het leven van een toproeier. Net als vorig jaar, zullen we dit jaar twee keer op trainingskamp naar Sevilla gaan. De eerste hebben we net achter de rug, de volgende zal medio februari plaatsvinden. Het leuke van het steeds terugkeren op dezelfde plek, is dat je de stad erg goed leert kennen (welke kledingwinkels moet je hebben (wanneer is het rebajas-natuurlijk altijd precies als wij er zijn-), welke tapasbar heeft de lekkerste jamon, welke de lekkerste sangria en welke de lekkerste broodjes) en je er goed thuis voelt. Helaas mogen we tegenwoordig, nu we in het hotel aan de baan logeren, onze fietsen niet meer meenemen. We zijn dus wat minder mobiel in dat opzicht, maar de taxi s zijn hier gelukkig erg goedkoop (lopen is ook een optie, maar dan ben je even bezig en zijn de coaches meestal niet zo blij mee). Je bent ook nooit echt de enige equipe. Tijdens ons eerste kamp waren in de eerst week bijvoorbeeld de Engelse (zware en lichte) vrouwen en lichte mannen en de Deense lichte vier zonder er. In de tweede week kwam er een kleine groep Ieren. Natuurlijk trainen ook de Spanjaarden hier (en een deel in Banyolas geloof ik).Gedurende ons hele kamp waren er vooral ook veel kanoers aanwezig (duitse). Genoeg om je eventueel mee te vermaken. Het trainingswater is een dode tak van de quadalquivir, in totaal ongeveer 13 kilometer lang (over deze afstand ontstaan ook elk trainingskamp weer discussies). De finish van de baan is bij het trainingscentrum, je kan dan nog ongeveer 2 km doorroeien -de bocht om- naar 'het ei' (dit heet zo omdat op de kant een groot ei van Colombus staat). Vanaf de start kan je doorvaren naar 'de haven' of naar het eind. Je vaart dan eerst als het ware door de stad (langs verschillende toeristische trekpleisters en de afvaartplaats van 'de luna' (de rondvaartboot)), dan door het industriegebied (de haven) en dan kan je doorroeien naar het eind (voorbij de hoge brug en de sluis). Daar is echt niets meer en liggen aan de zijkanten halfverzonken wrakken.
|
|
|
SEVILLA 2 (FEBRUARI 2004)
Gisteren is Marit weer teruggekomen. Maandag is zij uitvoerig onderzocht (vooral haar hart), maar de doktoren hebben (helaas) niet kunnen vinden wat zij zochten. Wel hebben ze in ieder geval een heleboel mogelijkheden kunnen uitsluiten. Dat geeft in ieder geval weer een beetje rust. Ze moet nu nog wel rustig aan doen.
Terwijl Marit in het ziekenhuis lag, begaf mijn maag het. Alles werd eruit gegoooid en ik was er een lekker dagje zoet mee (koorts enzo). Gelukkig was het hevig maar kort en terwijl Marit in het vliegtuig hierheen zat, gingen Josy Dirk en ik met een huurauto op pad. Ons volgende kamp wordt een hoogtestage, maar we hebben nog geen definitieve locatie. Er zijn een aantal factoren belangrijk: hoe hoog kan je zitten en hoe dichtbij is roeiwater en op welke hoogte ligt dat, wat zijn de temperaturen en overige trainingsfaciliteiten etc. We hadden wat verhalen gehoord over een bepaalde plek in de Sierra Nevada dus daar ging onze reis naartoe. Natuurlijk even een stop gemaakt in Granada en, zoals dat gaat als je met mannen op pad bent, een vogelvlucht blik op het alhambra geworpen. Ik geloof dat we er in ruim een half uur doorheen gehold zijn en amper de helft gezien hebben. We hadden belangrijker dingen te doen. We hebben het trainingscentrum op hoogte gevonden (2320m), midden in de sneeuw. Het was behoorlijk indrukwekkend: Een overdekt 50m zwembad (helaas heb ik daar niks aan, blijf net drijven), een 100m atletiekbaan, basketbal/volleybalvelden etc. En niet al te ver vandaan was een erg mooi stuwmeertje van 2,5km lang. Onze tocht was dus een succes te noemen. Grote kans dat we hier over iets meer dan drie weken zitten.
Onze terugtocht en de zoektocht naar eten was iets minder een succes. Om half acht stonden we reeds voor een dichte deur, het restaurant ging pas om 8 uur open. Om kwart over acht stonden we in een ander restaurant wederom voor een dichte deur. Half negen was hier blijkbaar het gangbare tijdstip. Redelijk gedesillusioneerd stapten we weer in de auto. Iets voor negenen hadden we dan eindelijk een restaurant dat voedsel serveerde en konden we met volle magen het laatste stuk naar Sevilla afleggen!
(4 maart 2004)
|
|
|
Bovenste foto: de boulevard van Sevilla en een stukje van de quadalquivir Tweede foto: stabilisatie programma; de side-bridge
Derde foto: de lunch bij Teresa
Na alle tegenvallende resultaten in het nederlandse (competitie)voetbal, heb ik besloten naast het roeien ook maar een voetbalcarriere te beginnen. Aangezien we het niet van onze nederlandse talenten moeten hebben op voetbalgebied heb ik besloten samen te spelen met onze oosterburen...Helaas leverde het niet het gewenste resulaat op, maar een openingstreffer van deze beginneling is toch een leuk Mijn teamgenoot was voor deze keer onder andere Claudia Blasberg (onze tegenstandster in de lichte damesdubbeltwee) en we namen het op tegen onder andere Boron en Rutschov (twee erg goede zware duitse dames). Het was fijn om te zien dat Claudia niet overal goed in is! Helaas zat er geen winst in, maar wel twee dagen spierpijn.
De leegte die Marit deze dagen in de dubbeltwee heeft achtergelaten, hebben we besloten ook meteen maar in te vullen. Je kan natuurlijk nooit te vroeg beginnen met nieuwe combinaties uittesten! Er loopt hier al zeker een week een moldavisch/zwitsers meisje heel alleen rond. We hebben haar gevraagd voor een training in de dubbel. Ze werd meteen in het diepe gegooid toen we 10km naast de juniorendubbel moesten varen. Onze dubbel is niet meteen door voor de volgende ronde, maar het was zeker een leuke ochtend zo. De komende dagen ga ik mij verder vermaken in de skiff. Marit wordt vandaag in het LUMC geholpen en we hopen snel te horen hoe het met haar gaat!
(1 maart 2004)
Na de wedstrijden van dit weekend zijn de normale trainingen weer hervat. Afgelopen maandag duurde de training van Marit echter wat kort. Door een plotselinge hoge hartslag en duizeligheid heeft ze de training afgebroken. Wat er verder gebeurde, staat in het volgende artikel http://nu.nl/news.jsp?n=282545&c=40. Het gaat in ieder geval goed met Marit en we hopen dat de problemen na maandag de wereld uit geholpen zijn. Dan wordt ze in het LUMC onderzocht en geopereerd. Woensdag vliegt ze weer terug om nog een aantal dagen samen te kunnen trainen.
Ondertussen is ook de Spaanse zon uit haar schuilplaats gekomen en is de wind even iets rustiger geworden. Ik hoop dat het nog even zo blijft, want het is meteen een stuk aangenamer trainen en je hoeft je geen zorgen meer te maken of je kleren wel droog zijn voor de volgende training (ik had niet echt op veel regen ingepakt).
(vrijdag 27 februari 2004)
|
|
|
Gister stonden de 500 meters op het raceprogramma. Omdat de wind zich dit keer inhield, begon het programma gewoon op tijd. De regen daarentegen kwam met flinke regelmaat uit de lucht vallen. De voorwedstrijd wonnen we ruim. De finale was wat minder verfijnd. We wisten echter wel weer onze vaste stek, de tweede plek, te bemachtigen achter de duitsers. Het is eigenlijk best lekker om zo even uit het niets te racen. Dan ontdek je weer een aantal speerpunten om aan te gaan werken. sMiddags kregen alle deelnemers aan de FISA team cup een lunch aangeboden. Dit is meer een uitgebreide warme maaltijd en vooral de nagerechten bleven maar aangevuld worden. Tegen de tijd dat wij klaar waren met deze copieuze maaltijd was de rest van de equipe, namelijk de selectie voor de mannen acht en de nieuw (pas)gevormde vrouwen dubbelvier, ook gearriveerd. Vandaag was het het ergst tot nu toe: een stortvloed van regen. Toevallig hadden we vanmiddag vrij, maar ik ben er nog niet uit of dat nou wel of niet positief was (scheelt een kletsnatte training, maar je hebt ook eigenlijk niks aan je vrije middag). In ieder geval konden we vanuit onze leunstoel in onze suite met klein leedvermaak iedereen het water zien opgaan. Vanmiddag begonnen de eerste races (in trial-vorm) voor de 8. Als het goed is, is binnen een paar dagen het vlaggenschip bekend.
(23 februari 2004)
|
|
|
Vierde foto: krachttraining op de Dyno Vijfde foto: de rij voor het avondeten en de eetzaal
Zesde foto: de lobby van het hotel waar het sociale gebeuren plaatsvindt, films bekeken worden, eye-toy op de playstation gespeeld wordt en roei-analyses van videobeelden plaatsvinden'
Zevende en laatste foto: de kathedraal van Sevilla met een klein stukje van het Alcazar erop (rechts)
Dit weekend zijn onze winterwedstrijden. Vandaag, zaterdag, vond de FISA Team-cup plaats. Dat zijn wedstrijden over 1000m. We hebben ons er echter absoluut niet op voorbereid. We hebben gewoon lekker doorgetrained en vandaag stonden een paar afstandjes op het programma met een officiele start en wat tegenstanders om het leuk te maken. Uiteindelijk verschenen er 17 lichte dubbels aan de start, waaronder de ook voor de olympische spelen gekwalificeerde Duitsers, Engelsen en Spanjaarden. Onze voorwedstrijd was om half tien sochtends wat inhield dat we om half acht moesten wegen. Aangezien we hier meestal om 9 uur trainen en daarvoor om ongeveer kwart voor acht opstaan, was dit dus erg vroeg.
Al vroeg hoorde ik echter al de wind gieren om het gebouw. Toen we uit het raam keken zagen we ook wat erbij hoorde. Een flinke storm met fikse regenbuien. Hmmm......Niet mijn ideale weer. Gelukkig ook niet die van de wedstrijdleiding, want (nadat we waren ingewogen) we hoorden al snel dat de wedstrijden twee uur waren uitgesteld. Dat was precies genoeg tijd voor het weer om zich aan te passen en iets aangenamer roeiweer te produceren: minder wind en geen regen (zelfs zon)! De voorwedstrijd ging vreselijk slecht maar we wonnen wel. Vergeleken met de anderen hadden we echter geen brilliante tijd. Tijd voor wat aanpassing van onze kant dus voor de finale. Zo geplaned zo gedaan. Met het onstuimige water was het wel een kunst je riemen vast te houden, wat de Ieren dan ook niet zo goed deden. We hebben het de Duitsers weer eens goed moeilijk gemaakt (ik begreep dat de coaches op de kant flink aan het vloeken waren). We lagen slechts een taftje achter en ik was ervan overtuigd dat we er dit keer overheen gingen. Helaas troefden ze ons toch weer net af in de eindsprint. Met een seconde verschil gingen we over de finish. De Engelsen achter ons kwamen pas 3 seconden later. Met onze tijd van 3.23 waren we dan ook erg tevreden, gezien onze troubles en voorbereiding tot nu toe. Morgen nog even echt raggen (500m) en daarna even met de ieren op pad. Dat is het beste gezelschap in de kroeg volgens mij!
(zaterdag 21 februari 2004)
|
|
|
Gister zijn we voor de tweede maal dit jaar gearriveerd in sevilla. In verband met de FISA-team cup is het hier al erg druk. De duitsers, engelsen spanjaarden, zweden, verscheidene oostblokkers e.d. hebben zich hier al gesetteld. Deze drukte heeft alleen een onverwacht en zeer gunstig gevolg voor ons: we hebben de suite toegewezen gekregen. De kamers zijn hier al niet slecht, degelijkheid boven alles, maar nu hebben we het echt getroffen! Een badkamer met ligbad en ieder zijn eigen wastafel, een aparte zitkamer met heerlijke bank en veel raam waardoor we een prachtig uitzicht op de baan hebben en een grote slaapkamer. Dit alles kan van elkaar afgesloten worden door middel van schuifdeuren. De 2,5 week die hier gepland staan (mogelijk langer want zondag 7 maart als we terug zouden vliegen blijken ze op het vliegveld te gaan staken) gaan er meteen rooskleuriger uitzien! Het weer is o.k. ongeveer 17 graden. Niet echt warm (zoals in januari was het hier echt warm zonder de wind, maar daar zit het addertje dan ook meteen) en de Sevillaanse blower staat weer aan. Vanmorgen kregen we meteen heerlijk moelijke omstandigheden voorgeschoteld. We brachten het er niet slecht vanaf. Susannah vond het mooiste moment van onze training vanmorgen toen wij in een degelijke tempo 19 over de baan voeren en half voor ons onze zweedse concurrentes (die het duidelijk van hun uiterlijk moeten hebben) in hoog tempo een afstandje afwerkten, maar niet echt van ons wegkwamen. Als tegenprestatie dat we zijn uitgenodigd voor de FISA Team cup en een substantieel deel van de onkosten door Sport Andalusia worden betaald, werden we gevraagd vandaag mee te gaan naar een presentatie op een school ter stimulering en promotie van de roeisport. We gingen naar een prive-school met fantastische sportfaciliteiten (in een rijke buurt net buiten Sevilla) en hebben daar bijna een uur gezeten voor een groep van ongeveer 80 15 tot 17 jarigen om vragen te beantwoorden en om vervolgens zoveel handtekeningen te plaatsen dat ik mijn eigen naam er niet eens meer in kon lezen. (19 februari 2004) |
|
|
SEVILLA 1 (JANUARI 2004)
Het trainingskamp nadert zijn einde. Sinds het weekeinde zijn de nachttemperaturen nogal gedaald. Dit betekent sochtends wat meer kleding aan dan vorige week en vooral die pogies meenemen (bij vrouwen mag dat). Om het leed iets te verzachten hebben we de trainingstijden ook maar iets verschoven. Afgelopen week heb ik wat last gehad van een weer opspelende hoest en heb daarom een iets aangepast programma moeten draaien. Blijkbaar vond mijn lichaam ook dat het even uit de sleur van een trainingskamp gehaald moest worden. Al een paar dagen is het onderwerp van gesprek de 750 meter van de mannen op de ergometer zaterdag. Er wordt druk gespeculeerd over haalbare en niet-haalbare tijden. Idereen wacht vol spanning af.......(en past zijn trainingstijd uiteraard aan aan dit spektakel). (vrijdag 23 januari) We zijn nu een week hier in Sevilla en bij menigeen verschijnen de eerste tekenen van vermoedheid. De vrouwen dubbelvier en de mannen acht hebben nog selecties te gaan. Vooral de mannen acht stelt zich goed competitief op, door zich nooit aan het voorgeschreven tempo te houden in de trainingen, maar ik geloof dat zelfs zij nu moe aan het worden zijn! Wij draaien ook behoorlijk wat uurtjes op een dag en dat is aan het einde van de dag ook wel te merken. Gelukkig hebben we Thomas, onze masseur, bij ons om af en toe onze vermoeide lichamen wat ontspanning te geven! (zaterdag 17 januari)
|
|
|
We zijn nu een aantal dagen in Sevilla en een vast patroon heeft zich reeds ontwikkelt. Dit omvat niet alleen de trainingstijden, maar ook het weer (elke dag een stralende zon (zelfs als het weerbericht regen aangeeft houdt dat in een lichte sluierbewolking))de eet-tijden en zelfs wat er gegeten wordt. Elke ochtend om kwart voor acht gaat de wekker en om 9 uur stap ik in mijn skiff. Na mijn ochtendtraining doe ik nog een half uur buik en rugspieren en dan is het tijd om te douchen en me rustig richting lunch te bewegen. We lunchen niet in het hotel, maar aan de baan. Teresa verzorgt hier de lunch en dit doet ze geweldig: uitgebreid fruit, yoghurtjes, dranken en echt spaans beleg zoals chorizo en spaanse rauwe ham. Smiddags is er iets meer variatie in het programma met de ene keer roeien, de andere keer krachttrainen. We hebben reeds in de dubbel gevaren, sinds hele lange tijd, en dit was weer vanouds genieten. Josy heeft een fantastisch nieuw computerprogramma waarmee je plaatjes over elkaar kan plaatsen en dat hebben we dus ook met Marit en mij in de dubbel gedaan. Het resultaat was dat er echt maar een persoon overbleef.... Vanmorgen voor het eerst een wat intensievere training gedraaid en eindelijk is mijn onrust over mijn snelheid weggenomen (de klap tegen de brug heeft een nogal langdurige impact gehad). Mijn snelheid is gewoon heel ok. Vanmiddag kan ik dus echt genieten van mijn vrije middag. Helen heeft me opgedragen met Dirk (Lippits) te gaan shoppen. We zien wel hoe snel we in de tapas-bar belanden voor zo n heerlijke sangria en chorizo al vino. (Eindelijk eens wat anders dan savonds verveeld en vermoeid op de bank hangen hier in het hotel) (donderdag 15 januari) Zondagmiddag 11 januari precies op tijd landden we op het vliegveld van Sevilla. Toen we vertrokken uit Nederland viel de regen met bakken uit de lucht. Het contrast met Sevilla kon bijna niet groter: een stralende blauwe hemel en een heerlijk aangename zachte temperatuur (18-20 graden). We hebben meteen geregeld dat we in het hotel aan de voorkant zaten (dat betekent uitzicht op de baan). Standaard procedure is vervolgens dat de boten opgeriggerd worden. Wij hebben ieder onze skiff en de dubbel bij ons. Om even de stijfheid van het vliegen eruit te krijgen, ging ik nog even een baantje in de boot. Het was al wat schemerig aan het worden (en dat was rond half zeven- dat is wel wat anders dan de vroege schemer in Nederland) toen ik de boot in ging. Met prachtige kleuren van de ondergaande zon, oranje, roze, lila en paars die weer weerkaatsten in het water en daar werden vermengd met blauw en turqoois, voer ik over de guadalquivir. Je merkt; ik werd er helemaal poetisch van. De terugweg voer ik met mijn rug naar het donker en met mijn gezicht naar het steeds kleiner wordende streepje licht. Echt prachtig en supermooi om zo je eerste middag in Sevilla te beleven. Vanmorgen had ik mij voorbereid om in de kou het water op te gaan, maar dat werd al snel een flinke stripsessie. Met wederom een stralend blauwe lucht en al een behoorlijke felle zon, was het genoeg om in pak en shirt in de boot te zitten. Het was weer heerlijk roeien (niet die pot stroop van de bosbaan). Het enige jammere was, dat het leek alsof er meer coachbootjes dan roeiploegen op het water actief waren (en die laten zo n nare dein na). We boffen met het weer en ook voor komende week zijn de voorspellingen gunstig: strakblauw en weinig wind. (maandag 12 januari) |
|
|
