Vanavond ben ik wederom in het Holland Heineken House te vinden. We hebben het nog druk in zo n vrije week! Elke dag is het afwachten voor welke sport we kaartjes krijgen. We kunnen wel kaartjes aanvragen, maar dan is het nog afwachten welke kaartjes het noc en daarna de roeibond toegewezen krijgen. Ik heb ondertussen al veel verschilende sporten gezien. Maandag ben ik naar atletiek geweest (prachtig stadion, Maurice Greene kwam nog even zijn medaille op de atletentribune showen), dinsdag naar de halve finales van dameshockey, woensdag naar paardendressuur (en Anky goud zien winnen; echt een prachtig paard), donderdag naar rytmische gymnastiek geweest en naar de finale van dameshockey (Mink S. aanmoedigen) en vandaag ben ik naar duiken geweest. Dit hielden we alleen niet lang vol. We hadden nogal een inkakmomentje. We lopen door slaapgebrek tegenwoordig als halve zombies rond. Mijn eetpatroon ligt ook volledig door de war doordat ik op etenstijd meestal onderweg ben of bij wedstrijden zit en mijn ontbijt pas rond het middagmaal nuttig. Volgende week komt dat allemaal wel weer goed, al moet ik natuurlijk opletten dat ik niet met al te grote wallen bij de koningin verschijn!!

Vanmiddag ben ik dan eindelijk even de stad ingeweest met Gerard (vd L.). We moesten nog een keer de Akropolis beklommen. Natuurlijk geen spelen zonder een foto van de Akropolis!

De ateltenlounge is nu echt vol aan het stromen. Zometeen zal de huldiging van het mannenhockeyelftal plaatsvinden. Dat wordt vast weer een mooi feestje. We worden goed verzorgd hier in de atletenlounge met sate, broodjes kroket (al meer gegeten dan in de afgelopen 2 jaar) en bitterballen. Zodirekt gaan we maar naar beneden om nog even te feesten. Dat wordt nog gokken of het de bus van een uur of van drie uur wordt.......

(vrijdag 27 augustus 2004 12 uur snachts)

Gisteren zijn we verhuisd van ons hotel naar het olympisch dorp na een bijzonder korte nacht (4 uur) en een bijzonder lange dag (ruim 23 uur). Het feest in het Holland Heinken House was erg leuk. Er waren zoveel nereiden dat het bijna een gewoon (alhoewel, die zijn natuurlijk al nooit gewoon) nereusfeest leek. Dat doet me meteen weer uitkijken naar de afroeiperiode en de afroeifeesten. Smorgens hebben Marit en ik nog een allerlaatste keer genoten van de nabijheid van het strand. Even nog een uurtje genoten van de zee, de zon en het strand......

In het olympisch dorp zitten Marit en ik in huis bij de zwemsters. Het is altijd weer even wennen om niet meer alleen tussen de roeiers te zitten, maar dit is de ultieme manier om je medesporters te lere kennen. De eerste dagen is het vooral verkennen in het olympisch dorp. Zo zijn we gister met de bus een rondje door het dorpgereden om te kijken waar alles nou zit. Er zijn verspreid door het dorp vermaak-gebieden. Zo is er bijvoorbeeld een sportcomplex met tennisbanen, een 50meter zwembad en een enorme fitnessruimte. Verspreid door het dorp heb je internetruimtes en game-kamers met errug veel playstation units.

Gisteravond zijn we al meteen wedstrijden wezen kijken. Bij toeval kregen we kaartjes voor atletiek (normaal moet je die vantevoren bestellen voor de atletentribune). Een hele mooie ervaring. Het is echt een enorm stadion en het was zo goed als uitverkocht. Het ziet er heel anders uit dan op televisie. Volgende keer neem ik wel zeker mijn verrekijker mee want de overkant van het stadionis echt ver weg! Vanavond ga ik naar de halve finales van vrouwenhockey. Minke S. aanmoedigen. Weer een leuk avondje genieten.....

(dinsdag 24 augustus 2004)

Vanmorgen moesten we weer vroeg op, maar dit keer wisten we dat het de laatste keer was en dat maakte het wel ietsje makkelijker. Het inergometeren liep wel makkelijk, maar ik merkte dat ik toch ook wel weer ietsje nerveuzer was dan bij de halve finales. Toch probeer je dat maar elke keer een beetje van je af te schudden en zo ontspannen mogelijk te blijven. Alle voortekenen waren gunstig, maar het kan natuurlijk ook dat je op zon moment daar erg gevoelig voor wordt. Het water was prachtig, een spiegeltje. Dat hadden we vooraf toch ook niet durven dromen. Eerlijker kan je je ook niet wensen.

Het inroeien ging prima. Het is de laatste dagen duidelijk warmer. Zelfs al sochtends vroeg. En dan gaat het gebeuren. Eigenlijk weet ik bij nader inzien nog maar weinig van de race, alleen de laatste 750m kan ik me echt nog herinneren. En dat ik bij de start merkte dat de roemenen toch niet zo snel weggingen als we verwacht hadden. Wat ik wel nog weet is dat we echt nergens ons hoofd op hol hebben laten brengen of in paniek zijn geraakt. We hebben gewoon ons ding gedaan. Op het einde weet ik in ieder geval nog goed dat ik het idee had dat de duitsers net te ver voor ons lagen en dat we die niet meer gingen pakken, aangezien zij de laatste 500m toch ongeveer net zo hard kunnen als wij. Aan de andere kant zag ik echter de australiers in mijn ooghoeken verschijnen dus heb ik maar geroepen naar Marit: Australie! en gaan! En dat hebben we gedaan. De voldoening dat het dan beloond wordt met een medaile is zo groot. Een ontlading van jaren trainen en het samen doen. Een mooie afsluiting van een jaar met voortdurende tegenslagen, maar met tussendoor wel weer mooie prestaties.

Daarna werd het echt een gekkenhuis. Veel pers en iedereen wil met je op de foto. Het is wel erg leuk dat we het met zo n grote groep kunnen vieren (de twee achten haalden zilver en brons).We zitten nu in het Holland Heineken Huis. We zijn al langsgeweest bij radio 538 en een klein interviewtje voor shownieuws en zo komen er vast nog wel een paar van die dingetjes. Maar vanavond wordt het feesten. Om elf uur vanavond is de huldiging en ik ben benieuwd. Ik heb er echt heel erg veel zin in.Ik heb er natuurlijk nog helemaal niks van meegekregen dus weet nog niet wat ik kan verwachten. FEEST!

(zondag 22 augustus 2004)

De herkansing had ons het goede gevoel teruggegeven. Met een nieuw NR versloegen we de canadezen. Na twee dagen van het vroeg-op ritme afgestapt te zijn (door de afgelastingen), moesten we er woensdag weer aan geloven (we trainen dan voor de wedstrijden beginnen om ongeveer half zeven). We merkten echter allebei dat we toch nog niet helemaal wakker waren in de training. Tijdens de wedstrijd is dat natuurlijk essentieel en dus werd er een plan gemaakt om helemaal scherp aan de start te verschijnen. Om 9 uur savonds lagen we in bed en om 5 uur sochtends ging de wekker. We hadden alvast twee ergometers klaar gezet op ons terras en 5 minuten later waren we onszelf aan het wakker-ergometeren. Daarna is het natuurlijk voortdurend wegen en kijken wat er alvast in kan qua voedsel en vocht. Met een aai over de bol van de boedha (geluksicoon van Elien), een klavertje vier aan mijn accreditatie (van Janneke), een lieveheersbeestje voor in de boot (van Sandra) en onze eigen olympische oranje sokjes vertrokken we naar de baan. Op dit soortmomenten laat je natuurlijk niks aan het toeval over.

Met Griekenland, Amerika, Duitsland, Roemenie en Engeland openden we om half negen het toernooi. De strijd was begonnen. Amerika en Duitsland schoten ervandoor. Wij zijn ondertussen gewend geraakt aan het feit dat we meestal niet de snelste starters zijn. Ons echt sterke stuk komt dan nog. Wel vonden we dat we in de eerste 500m aansluitingen moesten blijven houden. Alles verliep volgens plan. Op de 1000m schoof het veld in elkaar en voeren we met 5 boten practisch zij aan zij. Dit is het echte racen. Het derde interval deden we goede zaken en schoven we door Amerika en zelfs Duitsland naar een tweede plaats. De laatste 500m veranderde er, ondanks onze (en vast ie van de anderen) alles of niets eindsprint, niets meer in de posities. Maar dit betekende wel dat we na al die jaren voor het eerst van Duitsland (de wereldkampioenen) gewonnen hebben. Een mooie beloning voor een fantastische race. Mijn armen en benen wisten alleen even niet meer hoe ze het hadden na de race (maar Thomas, onze masseur, heeft ze weer in vorm gebracht). Dit is genieten, waar je het voor doet. Deze twee rustdagen kunnen we goed gebruiken om het lichaam te laten herstellen en voor te bereiden op de allerlaatste slag. Niets is onmogelijk.

Vandaag hebben we als ontspanning met zijn vieren (Josy, Marit, Maud en ik) de tempel van poseidon bezocht op het zuidelijkste puntje van Attica. We wilden eerst naar Olympia maar dat bleek erg ver weg te liggen. Een erg leuk en relaxed uitstapje. Verder wil ik iedereen bedanken voor alle leuke reacties. Het is leuk om te merken hoe iedereen meeleeft! Ik kan helaas niet iedereen terugmailen etc. Daarom dus via deze weg een bedankje!

(vrijdag 20 augustus 2004)

Even een berichtje vanaf een computer in het olympisch dorp. Ik ben met de dames acht een middagje op stap in het olympisch dorp. De races voor de herkansing zijn op dit moment uitgesteld tot dinsdagmiddag dus ik kan het me even veroorloven uit het strenge regime van hotel, baan en slapen te stappen. De optimale mix zoeken van ontspanning en inspanning. Wat er precies gaat gebeuren met de wedstrijden is op dit moment nog erg onduidelijk. Het is per dag bekijken en afwachten wat er gaat gebeuren. De voorwedstrijd ging behoorlijk. We hebben de laatste paar weken wel erg veel met erg goede omstandigheden geroeid dus deze opkomende wind was wel even een omschakeling. Nu weten we weer hoe het moet, maar ik hoop dat we nog een goed kans krijgen om dat ook te laten zien. In de laatste 500m van de race, toen we echt lekker op stoom raakten eninliepen op de chinezen, maakte ik twee snoeken achter elkaar waardoor de vaart er zodanig uit was dat het niet meer haalbaar was voor de tweede plek te gaan en de amerikan lagen ver genoeg achterom niet meer te hoeven sprinten. Daardoor hebben we nu wel de 9e tijd en dat zet ons nu helaas niet in de beste positie. Het enige wat we kunnen doen is afwachten....

Vandaag zijn alle races afgelast, maar dat heeft ons er vanmorgen niet van weerhouden in deze omstandigheden het water op te gaan. Als het toch zo waait, kan je het het beste maar zo snel mogelijk beheersen! Op de baan kon je tot de 750 meter nog enigszins roeien (slechts 250m was echt goed roeibaar), bij de 1000m stond het water echt al op het punt binnen te rollen. Ik was behoorlijk tevreden over de training en had er eigenlijk wel veel plezier in. Het is gewoon een grote uitdaging over de golven heen te komen en elke haal raak te laten zijn. Laat het maar komen, we kunnen het aan.

Het is leuk om in het dorp te zijn. Het leuke is die enorme mix van atleten van alle landen, maar ook die van je eigen land. We zijn nu al best wel lang met alleen de nederlandse roeiers op pad en dan is het leuk om wat andere sporters te spreken hoe het hen vergaat. Toen we het dorp inliepen werden we trouwens al bijna omver gefietst door de baanwielrenners. We kwamen aan om lunchtijd, dus we hebben meteen de dining hal even door/omgespit en zijn bij de andere nederlanders aangeschoven. Dat wordt een feest die tweede week!

(maandag 16 augustus 2004)

Maandagavond landden we dan in Athene. Het omzetten van de pre accredtitatie in de officiele accreditatie ging erg snel. Bij de bagageband werden alle olympische oranje tassen koffers verzameld om in een truck naar het hotel gebracht te worden. Op het vliegveld hoorden we dat er, behalve een bus naar het accreditaticentrum voor de 9 roeiers, ook een busje direct naar het hotel reed en dat Dirk, Femke, Diederik S., Marit en ik daarin mochten. Hier waren we erg blij mee. Dit zou ons, bleek achteraf, zeker 2 uur schelen. Het had echter nogal wat voeten in de aarde en er hing een massa goedwillende vrijwilligers om Josy heen om alles te regelen. Uiteindelijk konden beide bussen, onder politiebegeleiding, vertrekken. Onze politieauto had echter geen blauw zwaailicht omdat ze, naar eigen, zeggen, undercover waren. Speciaal voor ons deden ze dan wel af en toe hun oranje knipperlichten aan. Over de olympic lane (speciaal gereserveerd voor olympisch transport) schoten we naar het hotel. Om half elf kwamen we aan. We waren natuurlijk erg nieuwsgierig naar de, volgens Rene M., sobere, kamers. Van buiten ziet het hotel er behoorlijk exotisch uit met zwembaden, palmbomen, witte muren en een strand, maar de kamers kunnen inderdaad het best omschreven worden als sober. Op het laatste moment is er nog een koelkast en een tv neergezet. Ik betwijfel of de telefoon het doet (heb net gehoord van wel en dat 20 minuten naar nederland bellen 50 euro kost). De airco deed het bij aankomst in ieder geval niet (ondertussen hebben we die gelukkig aan de praat gekregen). Al zwetend hebben we onze tas staan uitpakken. De douche die we daarna namen, liet vooral bruin water zien en was nogal lauw. Ondertussen is het water wel helder maar ook ijskoud. Zelfs het zeewater is nog warmer!!

De temperatuur is goed uit te houden (ik ben ook echt overtuigd van de koelende werking van de roeipakken. Het ziet er bovendien cool uit; menig concurrent staat nieuwsgierig te kijken). De wind valt nog mee. Al draait die elke dag van een rustige mee in de ochtend naar een stevige zij in de middag. Vandaag konden we starts oefenen met het schoen-startsysteem. (dan wordt je punt in een soort kastje gestoken zodat die niet kan wegwaaien). Dat ging allemaal prima en de start verliep voortvarend. Met de adrenaline zit het wel goed. Daarnet is ook de loting bekend geworden. Dan beginnen de wedstrijden echt te leven. De belangrijkste pleogen die we geloot hebben zijn de chinezen, de amerikanen en de duitsers. Direct in de voorwedstrijd dus hard aan de bak

We zullen in ieder geval uitgerust aan de start verschijnen want het is de roeiers verboden naar de opening te gaan. Op zich niet heel vreemd, want we zitten hier erg ver van het stadion, het eindigt pas om twaalf uur en zie dan nog maar het transport te regelen. We zullen dus maar in pak voor de tv gaan zitten en het olympisch gevoel op ons laten inwerken.

(donderdag 12 augustus 2004)

Vandaag wordt een lange dag. Vanmorgen waren we wederom reeds om 7 uur aan het trainen. Het begint al te wennen en we hebben een aardig ritme ontwikkeld. Als we terugkomen van de training is het ontbijtbuffet nog geopend en nemen we nog een kopje T alvorens we gaan douchen en op bed gaan liggen. Vandaag moeten dan ook nog de koffers worden ingepakt. Menigeen is al druk in de weer geweest om het gewicht van zijn bagage zoveel mogelijk in de buurt van de 30kg te brengen (de koffer en tas wegen samen al 11kg). Vele zakken kleding keren vandaag op de botenwagen terug naar Amsterdam. 

Vanmiddag om kwart over twee vertrekken we vanaf het hotel naar het vliegveld. Een eerste groep van vooral begeleiders (alleen Josy vliegt van de begeleiders met ons mee) is dan al lang en breed onderweg. Om half negen verwachten we te landen in Athene. Dan gaat het accreditieproces beginnen. Gisteren hebben de meesten, op 9 na, hun pre-accreditatie ontvangen. Deze wordt op het vliegveld omgezet in een officiele accreditatie (die dient als legitimatie bewijs om op de roeibaan, het dorp e.a. binnen te komen). Voor die pre-accreditatie hebben we in het voorjaar onze hele doopcel moeten lichten. Door omstandigheden waren de gegevens van de 9 roeiers niet op tijd bij het olympisch comite binnen voor de pre-accreditatie. Deze 9 moeten dus nog helemaal geaccrediteerd worden en dat kan maar op een paar plekken. Omdat we maar 1 bus voor ons allen hebben, zulen we moeten wachten tot ierdeen zijn accreditatie heeft voor we naar het hotel kunnen gaan (wat ook nog eens een stukje rijden is). Ik hoop dat we nog voor middernacht aankomen...

Gisteren heben we in ieder geval een leuke afsluiting gehad van het trainingskamp in Munchen. Femke en ik hadden wat speciaals geregeld voor het eten. We hebben met zijn allen samen gegeten (met wat griekse toevoegingen) aan een mooi gedekte tafel. Na het eten volgde een bonte avond. Helaas hebben degene met normaliter de grootste praatjes (de mannen) op zo n moment altijd opeens vreselijke podiumvrees. Femke en Dirk gingen uit hun bol met Andre Hazes en zetten een mooie polonaise in gang. Ze zagen er prachtig uit in hun witte pak met opgezette kraag, zonnebril op en een pleeborstel als microfoon. De Damesacht had allemaal sketches gemaakt waarin ze verscheidene mensen nadeden en Marit en ik zijn gaan olieworstelen. (prachtige fotos!). Dit sloten we af met het stukgooien van een bord (we hebben ons laten vertellen dat dat in Griekenland wel vaker gebeurd.). Als slotstuk konden we de film bewonderen die van de mannenacht gemaakt is.

(maandag 9 augustus 2004)

We zijn nu een paar dagen in Munchen. Met de komst van Maud en Michiel v.d Horst (de reserves van delichte ploegen) is de equipe nu compleet. Het weer is hier prachtig. Veel zon en weinig wind. Het water van de baan is nog altijd even helder. Je hoeft tijdens het roeien maar naast je boot te kijken en je ziet het witte zand van de bodem en de bodemplanten onder je. Of je ziet de vissen zwemmen. Heel bijzonder. Langs de kant van de baan is het superdruk met mensen die aan het zonnebaden zijn. Geleidelijk zijn we op een iets rustiger trainingsschema aan het overschakelen. Nog wel wat afstandjes (intensiteit), maar minder kilometers in totaal. Vooral goed uitrusten. Ook proberen we ons lichaam vast te laten wennen aan het ritme van de komende weken. Dat is namelijk vroeg op. In Athene zijn de wedstrijden om half negen en moeten we om half zeven inwegen. Op de andere dagen in de wedstrijdweek kunnen we kiezen om voor of na de wedstrijden te trainen, maar in verband met de hitte heeft het vroege trainen dan toch onze voorkeur. Om ons lichaam daarop in te stellen zijn we hier ook al begonnen met vroeg trainen. Vanmorgen was de eerste keer. Om 7 uur voeren we weg. Dit leverde wel mooie plaatjes op met een ochtendzonnetje dat door de laaghangende mist op het water scheen. De benen moesten nog een beetje wennen. Na de training gaan we snel naar het hotel en proberen we onszelf aan te leren om nog wat te slapen. Duidelijk proberen, want ik heb hier nogal moeite mee.

Om het trainen heen gebeuren deze week de laatste klusjes. Zo hebben we eergisteren de afstelling van de hele boot nog een keer doorgelopen (hoeken op de juiste graden etc.) en zijn we vanmiddag begonnen met het verven vande bladen. We hebben pas nieuwe riemen gekregen dus zijn de bladen nog helemaal wit. Hier moet een mooie rood-wit-blauwe vlag op gaan verschijnen. Het is niet het prettigste werkje; uitmeten, afplakken en verven e.d. maar zo in het zonnetje is het nog wel uit te houden. Veel anders (lezen, tv kijken, hangen etc.) is hier in Munchen toch niet te doen.

(woensdag 4 augustus 2004)