Maandag 30 augustus kwam ik thuis van de Olympische Spelen. sAvonds werd ik totaal verrast door een on-officieel huwelijksaanzoek:

Maandagavond bij het slapen gaan vroeg Pepijn ineens quasi nonchalant aan me: Trouwens, heb je voor verloven ook ringen nodig? Mijn reactie was enigszins verbaasd: He, is dit het nou? Maar dat is helemaal niet romantisch! Vervolgens hebben we besloten dat voor verloven geen ringen nodig zijn en dat Pepijn mij dan nog een keer officieel ten huwelijk zou vragen. Tijdens de vakantie van Marokko leek ons dan wel een leuk (en romantisch) idee. Maar ondertussen wist ik het natuurlijk wel en zou ik tijdens zo n vakantie dan alleen maar het moment gaan afwachten! Bovendien mocht ik dan van Pepijn nog tegen helemaal niemand wat vertellen tot het echt officieel was. En dat was voor mij toch wel heeeeel erg moeilijk!! Wel liep ik al de hele tijd te stralen, maar als je net een olympische medaille hebt gewonnen, is dat ook makkelijk daaraan toe te schrijven.

Donderdagavond (2 sept) was de huldiging van de KNRB. Die duurde vrij lang en uit eten gaan in de stad leek ons een leuke verlenging van de avond. We gingen eten bij een italiaans restaurant (Peppino) in de lange leidse dwarsstraat. Toen Pepijn op weg daarheen net iets anders wilde fietsen, namelijk langs zijn geboortehuis, voelde ik natuurlijk al dat het die avond echt ging gebeuren. Ook heeft dit Italiaans restaurant een speciale betekenis voor Pepijn. Terwijl we aan een tafeltje bij het openstaande raam gingen zitten, liep er een accordeonist voorbij die op dat moment de melodie van de film The Godfather speelde. Toen we afgelopen jaar de trilogie van The Godfather keken, had Pepijn aangegeven dat als we gingen trouwens hij die muziek wel op zijn bruiloft wilde. Dit was dus wel een heel mooi toeval! Om het aanzoek ook nog enigszins (modern) traditioneel te houden, heeft Pepijn per sms mijn vader om mijn hand gevraagd. Mijn vader hing meteen aan de telefoon, maar heeft later ook per sms zijn goedkeuring gegeven. Na het eten zijn we ook meteen langs de moeder van Pepijn gegaan om het nieuws te vertellen. Nu is het officieel en mag iedereen het weten!! (vrijdag 3 september 2004)

Ons voornemen was om in september (namenlijk na de wk) te trouwen. Vlak na het aanzoek gingen we toch ook weer over onze kinderwens nadenken. In principe stond dit voor na de WK 2005 op de planning. Toen een goede vriendin echter vertelde dat ze zwanger was, bleek dat de kinderwens bij ons toch ook wel iets sterker was dan we dachten. De belangrijkste factor in deze bleslissing was ikzelf, omdat ik dan mijn roeicarriere zou moeten opgeven. Gelukkig had ik net dit jaar de medaille gehaald waar het allemaal om draait. Bovendien kan zwanger worden nog best wel eens een tijd in beslag nemen.... Bij ons bleek dit echter niet het geval te zijn. Binnen een maand was ik zwanger en moesten we dus nog meer eens goed over onze trouwdatum gaan nadenken!

Na wat geschuif met data (en een locatie-, ambtenaar- en eigen agendacheck) werd vrijdag 22 april 2005 uiteindelijk de definitieve trouwdatum. Tot voor kort hadden we 8 april staan, maar door een locatiewijziging op het laatste moment moesten we ook met de datum schuiven. Dit bleek een erg gelukkige keus; 8 april was koud, winderig en regenachtig en 22 april was stralend zonnig weer!

Op 22 april zit ik om 9 uur al bij de schoonheidssalon om mijn make-up en mijn haar mooi te laten doen. Als ik daarna thuis kom, zijn mijn moeder en Sandra er al om mij in mijn jurk te helpen. Iets voor elven is de hele familie aanwezig. Om elf uur staat Pepijn voor de deur. Hij heeft afgelopen nacht bij zijn moeder geslapen. (Ik kwam pas om 12 uur snachts terug uit Barcelona en sliep daarom thuis.) Pepijn en ik gaan met mijn oom Ben, tante Vrony en Sandra (mijn bruidsmeisje) naar het Erasmuspark voor onze poseer-fotos.

Thuis eten we nog even wat broodjes voor we richting zuid gaan. Pepijn en ik gaan met onze eigen peugeot 205 (voor de gelegenheid geheel versierd met oranje slingers) naar hotel Le Meridien. De familie gaat direct naar roeivereniging de Amstel. Aan de aanlegstijger van het meridien, net uit het zicht van de Amstel-roeivereniging, liggen Mirjam en Maarten al te wachten in de wherrie. Zij gaan ons naar de Amstel roeien. We zijn echter vroeg en moeten op het telefoontje van Janneke, mijn ceremoniemeester, wachten voor we koers mogen zetten naar de Amstel. Voor vertrek krijgen we van Le meridien een glas champagne aangeboden. Om de tijd te doden varen we even een stukje de andere kant op. Met een glas champagne in de hand liggen we in het zonnetje te wachten en grappen te maken. Dan komt het telefoontje en mogen Mirjam en Maarten aan de slag...

Als we komen aangevaren ziet het balkon gezellig vol van de (oranje) mensen. Het uitstappen is even wiebelig, maar alles gaat goed. Terwijl iedereen naar boven loopt, blijf ik met mijn vader beneden wachten. Tijdens de Love theme from the godfather mogen we opkomen en draagt mijn vader mij officieel over aan Pepijn, die al bij de tafel met de ambtenaar op mij wacht.

De ambtenaar is kort voor onze huwelijksdag bij ons thuis langsgeweest om wat achtergrond informatie over ons te verzamelen. Daar heeft ze nu een leuk en humorvol verhaal van gemaakt. Na het officiele gedeelte van het ja-woord en de ringen zou de cd worden gedraaid die we hebben opgenomen op mijn vrijgezellendag. Dit ging helaas mis (de muziekinstallatie wilde niet meewerken, misschien om onze gasten te behoeden voor ons niet al te zuiver gezongen lied) en hierdoor ontstond enige verwarring wat nu de volgende stap was. Tijd voor felicitaties dan maar. (De ambtenaar bleek echter nog een slotwoord te hebben. Ze heeft de ceremonie zo helaas niet officieel kunnen afsluiten)

Alle gasten namen plaats in de rij om ons te feliciteren. Iedereen had een cadeautje (die meestal verdacht veel op een boek leken...) en een oranje bloem voor ons meegenomen. Zo vormde zich een e-norme bos oranje bloemen! Het uitpakken van deze cadeautjes stelden we uit tot zelfs na terugkomst van Terschelling, voor de napret. Nadat iedereen ons had gefeliciteerd konden wij ons gaan mengen tussen de gasten. Door het prachtige weer kon de receptie in de vorm van een high tea helemaal op het balkon plaatsvinden. We hadden alleen niet bedacht van te voren dat koekjes met chocola weleens konden gaan smelten in de zon..... Het maakte de pret er gelukkig niet minder om. Er hing een heerlijk ontspannen sfeertje.

Rond vieren kwam de rondvaartboot aangevaren. Dit was ook het moment om afscheid te gaan nemen van de huwelijksgasten en verder te gaan genieten van de dag met de kleine(re) groep daggasten. De groep daggasten ontving Pepijn en mij in een wolk van bellenblaas op de rondvaartboot. De rondvaart was voor ons ook het moment om de bruidstaat aan te snijden en om de champagne te schenken. Sandra en Norbert hebben onze bruidstaart gemaakt en daar echt een kunstwerk van gemaakt, met verschilende lagen, lekker veel marsepein en bovenop 2 roeiers in een bootje! Erg veel en ook erg machtig. Het overgebleven stuk taart wordt bewaard voor de geboorte van onze dochter. Naar ik heb begrepen is het een traditie (?) om een stuk bruidstaart te bewaren tot de geboorte van je eerste kind. (Gelukkig hoeven we dus niet al te lang te wachten om nogmaals te genieten van deze overheerlijke bruidstaart). Voor de champagne hadden we gekozen voor cremant de bourgogne, aangezien dit een van onze favoriete dranken is. Ondertussen werden we heel Amsterdam door gevaren, met de daken van de boot open. Dit is/was het betere genieten!

Zo iets na zessen bracht de rondvaartboot ons weer terug naar roeivereniging de Amstel voor ons dinner. Nu heb ik ook ontdekt dat een huwelijksdag voor een groot deel uit poseren bestaat (het resultaat is enkele honderden fotos). Nadat we allemaal van de rondvaartboot gestapt waren, moest er nog een totale groepsfoto gemaakt worden en wat kleinere groepsfotos, met alleen familie, met zus etc. etc. Het is maar goed dat we nog wat tijd hadden voor ons diner begon.

De tafels waren chique en met ook weer oranje bloemen gedekt. Voor de eerste gang hadden we nog een gedeeltelijke tafelschikking gemaakt. De rest van de plaatsen werd geloot. Bij de volgende twee gangen werden alle plaatsen geloot, zodat het elke keer weer een verrassing was naast wie je zou zitten. Bij de gangen werd er rode, witte of rose wijn geserveerd of voor de acohollozen (oftewel de verscheidene zwangeren in ons midden) rode of witte druivensap.

Tussen de gangen door werd er gespeeched (door mijn vader, Renee en mijn moeder) en is het ons ook nog gelukt toch nog onze cd van de vrijgezellendag ten gehore te brengen. Het klapstuk van de avond was toch wel kopspijkers. Het plankje met de spijkers en de bekende hamers werden tevoorschijn gehaald (al bleven de joekels dit keer achterwege). Vervolgens werden Pepijn en ik naar voren geroepen. We kregen vragen over elkaar voorgelegd. De vragen waren echter niet de meest voor de handliggende die je hoe dan ook wel van elkaar weet. Van die weetjes die niet snel ter sprake komen....Dat slaan is trouwens nog verdomd moeilijk. Ik (en gelukkig ik niet alleen) sloeg de spijker vooral scheef. Uiteindelijk wist ik de spijker wel het verst het hout in te slaan en dus had ik gewonnen!

Ter aflsuiting van de avond hebben Pepijn en ik nog even met elkaar gedansd. Toen werd het tijd om afscheid van iedereen te nemen (eigenlijk nam iedereen afscheid van ons). Toen we naar buiten liepen om naar ons hotel te gaan, bleek waarom iedereen eerder weg was gegaan; ze stonden in 2 rijen met allemaal een kaars in de hand. Een mooi einde van een heerlijke, zonnige ontspannen dag. We sliepen in Le Meridien, het naastgelegen hotel, en waren helemaal verrast toen we zagen dat de kamer helemaal versierd was. We hebben zeker goed geslapen!